'Całe mistrzostwo polega na tym, aby cieszyć się prostotą życia, nie zaś szukać wymyślonego ideału szczęścia, który nie istnieje.'
Łucja to czterdziestoletnia kobieta z bagażem doświadczeń. Kiedy los daje jej możliwość ucieczki od zgiełku wielkiego miasta, kobieta nie zastanawia się długo i decyduje się na przyjęcie posady nauczycielki historii w Różanym Gaju. Urokliwa wieś i zmiana trybu życia wydają się być dokładnie tym, czego Łucja od dawna potrzebowała. Życie na wsi przywołuje jednak w kobiecie wspomnienia z dzieciństwa, które sama zagrzebała głęboko w sobie 20 lat wcześniej. Będąc nauczycielką Łucja poznaje Anię, swoją uczennicę oraz dramatyczną sytuację, w jakiej się znajduje. Mama Anii, Ewa, jest umierająca i nad dziewczynką zawisa widmo sierocińca. Przyjaźń między tymi dwiema kobietami skutkuje obietnicą złożoną Ewie - Łucja ma odnaleźć ojca Anii, który wyjechał przed narodzinami córki. Nie będzie to jednak jedyna obietnica Łucji, dotycząca taty dziewczynki.
Główna bohaterko, Łucja, szukając punktu zaczepienia dla siebie ląduje w niewielkiej wsi, gdzie każdy zna każdego a plotki roznoszą się szybciej niż pyłek na wietrze. Małe i hermetyczne środowisko przyjmuje kobietę z otwartymi ramionami, a ona sama zapada się głęboko w tym uścisku. Jest nieustępliwa, silna i niezależna - potrafi bronić swoich bliskich za wszelką cenę, ale tkwi w niej także nutka romantyzmu, tak bardzo bliska każdej kobiecie.
Inne postaci warte uwagi to oczywiście Ania, rezolutna jedenastolatka, mająca więcej siły i pogody ducha, niż większość jej rówieśników. Matylda, u której mieszka Łucja, to kobieta, która ceni swoją rodzinę ponad wszystko. Ujmuje ona niesamowitym ciepłem i spokojem, jakie od niej bije. Pozostali bohaterowie, czyli Tomasz, Adela i Antosia, nie są postaciami gorszymi, ale nie ujęły mnie one tak bardzo jak te wymienione przeze mnie.
Różany Gaj także jest, poniekąd, bohaterem tej historii. Szczegółowe opisy przyrody i samej wsi przywołują w pamięci powieść 'Nad Niemnem', która charakteryzowała się obszernymi opisami przyrody i świata ożywionego. I to porównanie nie jest wcale na wyrost. Czytając powieść czuje się emocje samej autorki, w stosunku do piękna natury oraz sił przyrody.
Nie jest to opowieść tylko i wyłącznie o miłości - czy to matczynej, siostrzanej czy czysto przyjacielskiej. Ta historia skrywa wiele emocji i uczuć, które rozwijają się wraz z powieścią. Wybaczenie sobie samemu i innym, rozdrapywanie starych ran, odkrywanie w sobie miłości, w sytuacji, gdy myślimy, że nigdy już nas nie spotka. To także historia o przemijaniu, radzeniu z przeszłością i stratą bliskich nam osób.
Powieść Doroty Gąsiorowskiej to idealny przykład typowo kobiecej literatury. Nie uświadczycie tu pościgów, szalonych imprez czy pijackich wybryków. Historia jest bardzo liryczna, spokojna i idealna na wieczór, kiedy chcemy się zrelaksować. Na pochwałę zasługuje również oprawa graficzna z piękną okładką oraz samo wydanie książki nie zawierające błędów.
Główna bohaterko, Łucja, szukając punktu zaczepienia dla siebie ląduje w niewielkiej wsi, gdzie każdy zna każdego a plotki roznoszą się szybciej niż pyłek na wietrze. Małe i hermetyczne środowisko przyjmuje kobietę z otwartymi ramionami, a ona sama zapada się głęboko w tym uścisku. Jest nieustępliwa, silna i niezależna - potrafi bronić swoich bliskich za wszelką cenę, ale tkwi w niej także nutka romantyzmu, tak bardzo bliska każdej kobiecie.
Inne postaci warte uwagi to oczywiście Ania, rezolutna jedenastolatka, mająca więcej siły i pogody ducha, niż większość jej rówieśników. Matylda, u której mieszka Łucja, to kobieta, która ceni swoją rodzinę ponad wszystko. Ujmuje ona niesamowitym ciepłem i spokojem, jakie od niej bije. Pozostali bohaterowie, czyli Tomasz, Adela i Antosia, nie są postaciami gorszymi, ale nie ujęły mnie one tak bardzo jak te wymienione przeze mnie.
Różany Gaj także jest, poniekąd, bohaterem tej historii. Szczegółowe opisy przyrody i samej wsi przywołują w pamięci powieść 'Nad Niemnem', która charakteryzowała się obszernymi opisami przyrody i świata ożywionego. I to porównanie nie jest wcale na wyrost. Czytając powieść czuje się emocje samej autorki, w stosunku do piękna natury oraz sił przyrody.
Nie jest to opowieść tylko i wyłącznie o miłości - czy to matczynej, siostrzanej czy czysto przyjacielskiej. Ta historia skrywa wiele emocji i uczuć, które rozwijają się wraz z powieścią. Wybaczenie sobie samemu i innym, rozdrapywanie starych ran, odkrywanie w sobie miłości, w sytuacji, gdy myślimy, że nigdy już nas nie spotka. To także historia o przemijaniu, radzeniu z przeszłością i stratą bliskich nam osób.
Powieść Doroty Gąsiorowskiej to idealny przykład typowo kobiecej literatury. Nie uświadczycie tu pościgów, szalonych imprez czy pijackich wybryków. Historia jest bardzo liryczna, spokojna i idealna na wieczór, kiedy chcemy się zrelaksować. Na pochwałę zasługuje również oprawa graficzna z piękną okładką oraz samo wydanie książki nie zawierające błędów.
Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Znak.
Brak komentarzy
Prześlij komentarz